Fietsen in Delhi

Zoals Lies al heeft aangekondigd: Bregt en ik hebben allebei een mountainbike gekocht! We hebben allebei een sport nodig om onze energie kwijt te raken. Ik heb een mooi bos (Jahanpanah City forest) in de buurt gevonden. Ik denk dat we daar goed kunnen fietsen. Maar niemand doet dat. Alle expats die ik het vraag waarschuwen voor apen, verkeer, bewakers in het bijzonder en Indiërs in het algemeen. De enige manier om uit te vinden of het kan en of het leuk is, is gewoon uitproberen........

Het kopen van een fiets is een bijzondere ervaring. De verkopers gaven Bregt eerst een fiets met zijwieltjes (tot grote verontwaardiging van Bregt). Maar we hebben een Indiase vrouw een fiets zien proberen in de winkel en die kon het echt niet...... Ze eindigde, bijna over de kop, in een stapel fietsen..... dus zo gek was dat dus niet..

Tot mijn grote verbazing kun je hier "gewoon" een Trek mountainbike kopen voor een prijs die iets lager is dan in NL! De stoere fiets van Bregt (zonder zijwieltjes!) konden we gelijk meenemen, die van mij moest besteld worden. Dat duurt hier maar 2 dagen...... (dat soort service is hier heel gewoon, heel anders dan in NL). Toen ik mijn fiets ophaalde vroeg de winkelier nog voorzichtig of ik een extra strip in de band wilde als beveiliging tegen lekkage. Ach, dacht ik, eerst maar eens zien...

Thuis waren we heel trots. Bregt heeft gelijk een klein rondje door de wijk gefietst. De hele straat genoot mee. Zaterdagochtend was het zover. Hanna en Liesbeth gaan vroeg naar de paarden, Bregt en ik hesen ons in de fietskleding, helm op, water mee en hups op weg........

Het eerste stukje naar het bos is de parallelweg langs de outerringroad (tegen het verkeer in, maar daar kijkt niemand van op). Ik voorop, Bregt direct achter mij aan. Wàt vielen we op: vooral Bregt met haar blonde haren. Menige brommer verdraaide zijn nek en vergat op de weg te letten, gesprekken vielen stil en met de mond open werden we gevolgd. We zijn er al aan gewend dus wij hebben er geen last meer van.

Na een druk kruispunt (aan de verkeerde kant) te zijn overgestoken kwamen we bij de ingang van het bos. Daar lag een bewaker te slapen...... Hij kreeg de schrik van zijn leven toen wij het bos in fietsten. Hij riep nog iets, ik denk dat we er niet in mochten of zo, Maar ja, mijn Hindi is nog erg roestig. We trokken ons niets van hem aan en peddelden rustig het bos in.

Ongelofelijk hoe stil, rustig en mooi het daar is. Zo rij je op een drukke straat en zo hoor je de vogels fluiten. Er was een verhard pad dat glooiend door het bos loopt, soms steil maar meestal lekker slingerend ca. 5 km naar het zuiden gaat. Af en toe kom je mediterende/kletsende/"hard" lopende Indiërs tegen, die verbaast opkijken als ik ze groet.
We genoten heel erg met z'n tweeën.

Aan het eind van het bos was een smal wandelpad in aanleg. Het zag er spannend uit. Dus gingen we daarin. Onverhard, vol stenen, takken, boomstronken en rotzooi, maar ach wat geeft het, wij hebben mountainbikes! Inderdaad, erg spannend maar ook........ veel Acacia's. Mooie bomen maar met doorns van ca. 1,5 cm. En ja hoor, mijn achterband was lek. Ik had wel een pomp, maar geen plakspullen. Dus dat werd pompen en fietsen! In het park ging het nog wel. Maar buiten het park was het pompen een hele bezienswaardigheid. En elke keer stond een hele groep Indiërs om ons heen.

Moe maar heel voldaan zijn we thuis gekomen. Ik heb gelijk bandenplak gehaald en mijn band geplakt (toen bleek dat Bregt haar band ook lek was...). Ik deed dat achter de port zodat niemand mij kon zien. Maar helaas, de bewaker zag me. Hij kwam er gelijk bij staan en wilde helpen. Hij keek erg verbaasd: niemand plakt hier zelf zijn band er zijn heel veel "bandenplakcentrales"(mannetjes met een pomp, oliespuit en 1 steeksleutel) langs de weg die dat voor een paar roepies doen. In zijn ogen ben ik dan een hele gekke westerling.


De zondag daarna ben ik alleen op pad geweest naar het Asola wildlife sanctuary. Dat is door het bos, naar rechts, eerste grote kruising naar links en bij een oud fort naar rechts en dan ergens een ingang zoeken. Zo had ik het vanuit Google Maps bekeken. Door het bos ging goed. Maar toen naar rechts ging niet. De grote weg waar ik op kwam heeft een middenberm met hek. Oversteken kon niet. Dus eerst naar links (met het verkeer mee) en dan bij de eerste mogelijkheid een U-bocht maken. Dit was een drukke hoofdweg. Toch ging het fietsen wel goed. Ik ga even hard als een tuktuk (motorriksja) dus ik "hang" achter zo'n tuktuk en dan gaat het prima. Dit is trouwens de geitenmarkt, langs de weg staan honderden geitenverkopers met hun waren.

Toen links, ging ook goed en zowaar.... een fietspad!!!! Alleen wordt die nooit gebruikt want het ligt vol rotzooi en is overgroeit! Rechts bij het oude fort ging ook goed. Ik kwam op een prachtige weg langs het wildlife santuary. Alleen zag ik geen ingang. Maar de weg glooide prachtig en er was weinig verkeer dus ik genoot. Na een tijdje toch een soort hek wat een beetje openstond. Ik naar binnen. Een verbaasde bewaker groette me maar liet me verder met rust. Door middel van een prachtig paadje het park in, heerlijk rustig, geen Indiërs, echter ook geen enkel dier....Na een tijdje hield het pad op..... er stonden prachtige Acacia's.... resultaat: 2 lekke banden! Maar nu kon ik rustig plakken.

Ik heb mijn les nu wel geleerd. Ik ga niet meer off-the-road. Ik kan best over de weg, lekker achter de tuktuk aan. Ik fiets nu regelmatig en heb geen last meer van lekke banden....

It's a girl!!!

Wat is een meisje? Nou ons nieuwe gezinslid! Nee, geen mensenmeisje, maar een poezenmeisje. Toen we naar India vertrokken moesten we onze Boris helaas in Nederland achterlaten. Hij zou hier niet gelukkig zijn geweest en dat vonden we niet eerlijk tegenover hem. Gelukkig hebben we voor Boris een geweldig adres gevonden. Nadat hij het eerst bij Sytske in Utrecht had geprobeerd, is hij, omdat hij Carla de kat van Sytske bang maakte, hebben Els en gezin hem liefdevol opgenomen. Daar heeft ons ventje het uitstekend naar zijn zin! Maar ja, wij waren dus poesloos en ja, we misten hem wel hoor. Dus toen Fred voor de eerste keer naar het pension ging, vertelde Sonya, de eigenaresse dat zij ook adoptie van straatkatjes regelt. Ik had gezegd dat wij eventueel geïnteresseerd zouden zijn, maar dat het echt een jong katje moet zijn omdat hij/zij moet leren altijd binnen te zijn en aan Fred moet wennen en andersom. Ook de dierenarts waar ik met Fred naartoe was, meldde dat zij adoptie van straatkatjes regelt en ook dezelfde wensen neergelegd.


Vorige week werd ik gebeld, Sonya had een kitten of ik belangstelling had. Nadat Jelle en ik er nog weer uitgebreid over hadden gesproken, besloten we het te proberen. Maar natuurlijk niet nadat ook de meiden hun goedkeuring hadden gegeven en die was niet moeilijk te krijgen!
Zondagochtend 10.30 uur werd het kleine wurm bij ons gebracht. Ach het is echt een mini katje. We hadden geen idee of het een jongen of een meisje is, ze sleept met haar achterpootje en ze kan spinnen als de beste! Ze wil het liefst constant op schoot zitten en huppelt achter je aan zodra je beweegt. Ze lijkt op een spookje met haar grote ogen en oren en daarom noemen we haar.... Spooky. En hoe vindt Fred dat allemaal? Nou die moet er nog even aan wennen. Hij wil Spooky, het liefst we even in zijn bekje vasthouden en dat is nou net niet de bedoeling. Dus voorlopig houden we ze gescheiden en proberen we ze regelmatig even in elkaars buurt te laten zijn.

Gelukkig is Surender weer helemaal beter en kon ik samen met hem vanmorgen met Spooky naar de dokter. Ik had Spooky in een redelijk grote doos gedaan, maar dat kleine wurm kan echt overal uit ontsnappen! Gelukkig hoefde ik niet zelf te rijden want dat was me echt nooit gelukt. In de auto heb ik haar maar op schoot genomen en dat vond ze prima. De dokterheeft geconstateerd dat het een meisje is. Hij schat dat ze 2 maanden oud is en dat ze dus bijzonder klein van stuk is. Haar pootje is niet gebroken dus heeft ze wat pijnstiller gekregen en moeten we het 3 dagen aanzien. Hij hoopt dat het vanzelf over gaat. Verder is ze gezond en heeft hij haar enorm lange en scherpe nageltjes even geknipt. Dat alles voor de som van 200 roepies. Hier kan je nog eens naar een dokter gaan!

Nu is het dus afwachten, gaan Fred en Spooky aan elkaar wennen. We hopen het van harte want Spooky is een grappig beestje, maar Fred is en blijft nummer 1.

Heimwee

We hebben een gekke week achter de rug. Heimwee speelde op en dan is het niet makkelijk om vrolijk en positief te blijven. Wat wel helpt is afleiding zoeken en dat hebben we gedaan. Jelle en Bregt hebben mountainbikes gekocht. Dat was al een evenement op zich. Vorige week zaterdag gingen we op pad. Ze hadden samen al een winkel bezocht, maar er moest in dezelfde buurt nog een goede fietsenwinkel zijn. Dus had ik zo bedacht, dan gaan we rond vijf uur die kant op, bezoeken de fietswinkel en daarna gaan we lekker ergens eten. We vertrokken later dan gepland, het was bijzonder druk in de wijk waar de fietsenwinkel zou moeten zijn en we reden ons al snel vast in het verkeer. Geeft niks, we maken wel even een U-turn, is hier heel gebruikelijk! Nadat we bijna een mega-ommelet op straat hadden veroorzaakt, lukte het Jelle de auto te draaien en vonden we zelfs net buiten de wijk een parkeerplaats. Jelle had geen adres van de winkel, maar wil "instructions". Nou al wat we vonden, geen fietsenwinkel. Wel een bijzonder leuke en superdrukke markt waar je werkelijk weer de wereld aan spullen kon kopen. Helaas had Hanna enorme honger en gingen we dus niet even snuffelen op de markt. Intussen hadden we de fietsenwinkel nog altijd niet gevonden. Uitendelijk besloten we terug te lopen, naar de fietsenwinkel te gaan waar Jelle en Bregt al eerder waren geweest en lekker te gaan eten. En toen opeens, ja hoor, daar was de fietsenwinkel, we waren er gewoon straal langsheen gelopen! Gelukkig zat er een "coffee a day" naast, waar je erg lekkere ijskoffie kunt kopen en daar zijn Hanna en ik even gaan zitten. Jelle en Bregt waren er al snel uit, de andere winkel had de voorkeur. Ach ja, het houdt ons in ieder geval bezig! Aan de overkant had ik een Chinees restaurant gezien en aangezien de meiden dat in Nederland ook erg lekker vinden, gingen we daar naartoe. We hebben er heerlijk gegeten. Toch leuk om te zien dat een Chinees in India hele andere gerechten serveert dan een Chinees in Nederland. Voldaan gingen we weer naar huis. De volgende dag hebben Jelle en Bregt de fietsen gekocht en ze zijn er heel blij mee. Ze zullen zelf een stukje schrijven over hun belevenissen op de fiets.
Vikas, een Indiase collega van Jelle, was overigens stomverbaasd dat wij naar Ljapat Nagar (waar de fietsenwinkel zit) waren gegaan, met de auto, zonder chauffeur, op het allerdrukste moment van de dag! Ach ja, wij draaien ons hand er niet meer voor om......

Hoog geëerde gast

Zo het is hoog tijd dat ik (Jelle dus) ook wat belevenissen toevoeg. Ik werk als Innovatie raad op de ambassade. Ik moet de samenwerking tussen Nederlandse en Indiase kennisinstellingen en R&D bedrijven stimuleren. Een van de dingen die ik doe om een netwerk op te bouwen is presentaties op congressen geven. Ik ben dan de hoog geëerde gast ..........

Het begint bij binnenkomst. De hoogste baas (of bazin) staat bij de deur om je op te wachten, met je persoonlijke begeleider die je tas draagt, je de weg wijst (tot in de wc) en voor je eten zorgt. Kortom je persoonlijke bediende.

Je wordt begeleid naar een kamertje voor speciale gasten waar je in een hele diepe fauteuil moet gaan zitten (eruit komen is een hele toer) en krijg je lekkere (Indiase) hapjes, die vaak lekker spicy zijn (handig als je daarna moet spreken...). Vanaf dat kamertje word je naar de zaal geleid, ongeveer een half uur na aanvangstijd zodat het "gewone volk" op je moet wachten.


Bij binnenkomst staat iedereen op, neem ik plaats achter de tafel (waar je naambordje staat) op het podium en gaat iedereen weer keurig zitten. De opening begint met een speciale openingsceremonie: het aansteken van de kaars. Vuur heeft een reinigende werking  voor Hindoes. Als hoog geëerde gast moet je als eerste met een kaarsje de lamp aansteken.



Daarna krijg je de eerbewijzen en "token of appreciation": een sjaal en een kadootje, Vaak een boek over hoe je slimmer wordt, een betere leider kunt zijn of succes kunt hebben. Over de sjaal  maakte ik het grapje dat we in Nederland sjaals dragen tegen de kou en dat ik de sjaal dus erg goed kan gebruiken, als ik weer naar Nederland ga. Zo'n grapje waarderen de Indiërs wel.

En dan moet je een praatje houden. Indiërs zijn zeer gevoelig voor complimenten. dus ik begin altijd dat ik van India hou. Ik vraag wie Nederland kent en wat hun ervaringen zijn (erg netjes, punctueel, de grachten, de tulpen, aardige mensen, slap eten en je mag elke vraag stellen, hoe dom ook). Verder vertel ik dat ik wil meehelpen bij de uitdagingen waar India voor staat (ik gebruik nooit het woord problemen). Ik daag ze uit om innovatief te denken en om samen te werken. Dat komt wel aan.

En aan het eind mag je met iedereen op de foto........

Help...Surender is ziek

Donderdagochtend, ik ga niet mee de meiden weg brengen omdat ik om 9 uur bij Heleni op de ambassade moet zijn en Fred dus eerst in het park in de buurt uitlaat waarna Surender mij weer ophaalt. Loop ik lekker door het parkje te struinen met Fred, belt Jelle. "Surender is echt hartstikke ziek", zo meldt hij. Dus hij heeft hem gezegd naar huis en naar een dokter te gaan. Thuis gekomen heb ik Surender opgewacht. Toen hij er was, stond de arme man gewoon te schudden van de koorts. Eigenlijk wilde ik dat hij een taxi naar huis zou nemen, maar nee, hij wilde persé zijn scooter meenemen (wat ik ook wel begrijp natuurlijk). Ik heb hem op het hart gedrukt naar de dokter te gaan en daarna onder de wol. Maar ja, ik zou naar Heleni voor een eerste bijeenkomst voor partners die iets creatiefs willen doen. Deze keer zouden we gaan boetseren en dat vind ik erg leuk om te doen. Dus, wat wordt het, niet gaan, een taxi pakken of ... ja, ik ga gewoon zelf rijden, waarom niet. Ik heb nog even goed op de kaart gekeken hoe ik moet rijden en het laatste stukje met al die rotondes opgeschreven en hup, op pad. En het ging prima, ik ben er in één keer naartoe gereden. Na een ochtend van intensief boetseren en lekker bijpraten, ben ik om 11.45 weer in de auto gesprongen en naar huis gereden. Het was toen aanmerkelijk drukker, maar ook dat ging prima! Wauw, ik ben wel trots op mezelf. Om 13.45 sprong ik dus weer in de auto om de meisjes op te halen. Die waren natuurlijk wel een beetje verbaasd, dat ik voor de deur in de auto stond te wachten! Samen zijn we weer naar huis gereden. Jelle is later met een taxi naar huis gekomen, ik had er niet echt behoefte aan om nog een keer op en neer te rijden want dat kost erg veel tijd zo laat in de middag. 's Avonds kregen we een SMS van Surender, hij heeft Dengue, dat is niet fijn voor hem. Daar ben je echt hartstikke ziek van. We hebben hem op het hart gedrukt vooral thuis te blijven tot hij helemaal beter is, wij redden ons wel! Vrijdagochtend heb ik Jelle en de meiden weggebracht, ben vervolgens met Fred naar het park gereden, we hebben lekker gewandeld en toen zijn we samen weer naar huis gereden, ook dat ging prima. Het voelt wel goed, die onafhankelijkheid! Vanmiddag ga ik de meisjes ophalen en dan gaan we lekker naar het zwembad, weekend vieren!!

Op zoek naar....

Na veel heen en weer gebel en geschuif met afspraken, is het woensdag dan toch zover. Ik ga op bezoek bij Lora, oprichtster van de ngo Cequin die een school voor meisjes in de Islamitische wijk Jamia Nagar heeft opgezet. Het contact had ik via marco doorgekregen, de partner van één van de collega's van Jelle en hij zou meegaan. Helaas kon hij niet op woensdag en om nou te voorkomen dat het weer een week op zou schuiven, besloot ik dapper alleen te gaan, met Surender natuurlijk. Om 9.45 gingen we op pad. Allereerst moesten we naar de Jamia Milia Islamia University, dat was een makkie, Surender reed me er feilloos naartoe. Daarvandaan Lora gebeld voor verdere instructies. We reden de wijk in en de straten werden al snel smaller en .... we raakten verdwaald. Weer met Lora gebeld, nieuwe instructies, weer verder de wijk in, nog nauwere straatjes, vol mensen, fietsen, fietsriksha's, auto's, motoren ...help! Weer gebeld, weer nieuwe instructies. Ondertussen vroeg Surrender overal rond, we moesten naar het wijkje Nou en bleken in Nour (of andersom) te zitten. Op een gegeven moment stonden we stil op een T-splitsing, Surender vroeg nog een keer de weg, ondertussen kwam er overal verkeer vandaan en ja hoor, we stonden helemaal klem, konden echt geen kant meer op!!! Gelukkig is er altijd weer iemand die opstaat en het verkeer gaat regelen dus uiteindelijk na een minuut of 15 kwamen we weer in beweging, maar waar naartoe? Ik vroeg Surender terug te gaan naar een hoofdweg, ik gaf het op, we zouden het volgende week nog een keer proberen, met Marco! Maar Surender gaf niet op, deed nog een poging en zomaar opeens, waren we in Nou (of was het nou Nour). Lora nog een keer gebeld (het was inmiddels 11.15 uur!!), zij kwam het schooltje uit lopen en ik zag haar in de verte zwaaien. Dus met Surender afgesproken waar hij zou parkeren (we stonden nu gewoon midden in een smal straatje stil) en hup richting Lora gelopen. Ze was inmiddels naar binnen gegaan en jawel hoor, ik was haar weer kwijt! Nog maar een keer gebeld, ze zal wel gedacht hebben, wat een sukkel.
Uiteindelijk was ik in de school. Het is heel primitief, maar goed georganiseerd. De meisjes/vrouwen krijgen er naailes en uiterlijke verzorging. Deze twee onderwerpen hebben de meisjes/vrouwen zelf gekozen omdat ze als Islamitische vrouwen over het algemeen niet buitenshuis mogen werken en ze dit werk in eigen huis kunnen doen. Daarnaast hebben ze allerlei projecten, zoals workshops gezonde voeding, persoonlijke hygiëne, gezondheid e.d. Ook komt er wekelijks een dokter en een jurist die de mensen uit de wijk kunnen consulteren en helpen ze mensen met het invullen van officiële formulieren en documenten. Ze ondersteunen zo circa 10.000 gezinnen uit de wijk. Echt ongelooflijk! Het is voor mij moeilijk om op de school zelf iets te doen omdat ik geen Hindi spreek en de meisjes/vrouwen geen Engels. Na een rondleiding door de school, had ik een heel plezierig gesprek met Lora, ze vertelde dat Cequin ook een website heeft, maar dat die heel nodig ge-update moet worden, waar ze maar niet aan toe komt. Aha, daar zag ik meteen aansluiting, dat kan ik gaan doen! Dat is een mooie start en van daaruit kan ik kijken wat ik verder voor ze kan betekenen. Daarnaast ga ik ook meedenken over de jaarlijkse bazaar waarvoor leuke dingetjes gemaakt moeten worden die verkocht kunnen worden. Ik voel me helemaal blij! Maandag ga ik naar het kantoor van Cequin en dan hoop ik snel aan de slag te kunnen. Surender stuurde de auto vlot de wijk weer uit, het is echt een topchauffeur en ik heb hem dan ook uitbundig bedankt voor zijn rijkunsten en doorzettingsvermogen.

Kano varen

Op het strand waren kano's te huur en daar werd veel gebruik van gemaakt door de Indiërs. Ze kregen enorme zwemvesten aan voordat ze met de kano de zee in mochten en gingen vervolgens in de branding heen en weer peddelen. De meiden hadden dat eens zitten bekijken en besloten dat zij dat beter konden. Dus samen met Jelle 2 kano's geregeld en daar gingen ze. Eerst wilde de kanoverhuurder ze nog in de zwemvesten hijsen, maar nee, die werden door Jelle vriendelijk afgewezen, ook de instructie voor het kanovaren werd overgeslagen. En daar gingen ze peddel de peddel en weg waren ze. Niks op en neer peddelen in de branding gewoon hup de zee op! Nadat ze een flink eind weg waren, begon het opeens echt ontzettend hard te regenen, zo hard had ik het nog niet meegemaakt! Ik was wel even bezorgd, maar dat was natuurlijk helemaal niet nodig, ze hadden dolle pret in de regen. Na 2 uur peddelen kwamen ze weer terug, moe en met blaren op de handen, maar helemaal gelukkig!

Lassi

Lassi is een heerlijke yogurtdrank die je hier in ieder restaurant kunt kopen. In Delhi hadden we het nog niet vaak gedronken omdat de meiden naturelsmaak niet heel bijzonder vonden. Maar hier in Goa, hebben ze lassi in verschillende smaken gemaakt  met vers fruit, echt verrukkelijk. De meiden hebben heel wat lassi's achterover geslagen de afgelopen week. Ook hadden ze overal heerlijke verse vruchtensapjes. Heerlijk al die gezonde drankjes. Terug in Delhi heb ik meteen een recept voor lassi gezocht en gemaakt voor de meiden. Helaas was deze niet zo lekker als de lassi in Goa! Op vakantie smaakt alles toch vaak lekkerder!

Dolfijnen spotten

In de Arabische zee zitten veel dolfijnen en ze zitten heel dicht bij de kust. Dus je kunt 's morgens vroeg met een bootje de zee op om dolfijnen te spotten. Nou dat leek ons wel wat. Dus met de hoteleigenaar geregeld dat wij de volgende ochtend om 7 uur!! opgehaald zouden worden. Bregt sputterde nog wel even toen ze hoorde dat we dus om 6.30 uur op moesten staan, maar ook zij wilde graag dolfijnen zien. Dus woensdag 6.30 ging de wekker. Na wat geknor en gekreun stonden we dan toch klaar om 7 uur. Het had in de nacht fors geregend, maar gelukkig was het inmiddels weer droog. Om 7 uur was onze lift er nog niet dus maar even nagevraagd. De hoteleigenaar vertelde ons dat we nog een half uurtje moesten wachten om te zien hoe het weer zich zou ontwikkelen. En om 7.30 kwam het treurige bericht, de boot vaart niet uit, de zee is te onrustig!!! Helemaal voor niets vroeg opgestaan. Of we alvast wilden reserveren voor de boot van de volgende ochtend? Nou dat dachten we niet, niet weer om 6.30 opstaan.
We zijn snel weer ons bed in gedoken en hebben nog lekker een poosje liggen relaxen. Rond half 10 begon het opnieuw te regenen. Na een zeer uitgebreid ontbijt, zijn we toch richting het strand gegaan voor een wandeling en toen zagen we dat de zee inderdaad wel erg wild was. We hebben lekker een poosje op de rotsen naar de golven zitten kijken en toen besloot Bregt dat ze toch wilde zwemmen. Dus bikini's weer aan en hup de zee in. De meiden vonden het fantastisch in die wilde golfen.
Eind van de middag naar het andere strand gewandeld. Daar zijn ook wat winkeltjes en de meisjes wilden wat souveniertjes kopen voor vriendinnen. Het regende pijpenstelen terwijl we aan het winkelen waren dus we waren echt door en door nat. Gelukkig was het niet koud want we zouden die avond langs het strand terug wandelen naar ons hotel. Gewapend met zaklampen gingen we na een heerlijke maaltijd op weg. Het was echt hartstikke donker, maar erg leuk. Een deel van de wandeling is tussen de huisjes door, erg leuk om daar naar binnen te gluren als het licht aan is!

Op safari

Zo'n 20 kilometer van ons hotel vandaan, is een wild park en daar wilden wij natuurlijk wel graag naartoe. Dus gisterenavond een auto met chauffeur (bleek de hoteleigenaar te zijn) geregeld die ons naar het park zou brengen en daar zou wachten om ons ook weer terug te brengen. Om 9.30 uur vertrokken we richting het park. Edmund, de eigenaar van het hotel, vertelde ons dat je er gewoon kunt wandelen, maar hoe zit het dan met tijgers en panters. Hij haalde zijn schouders op, ach die zitten er helemaal niet. Nou ja, je kon er wel een prachtige wandeling maken en dat hebben we dus gedaan.

Onderweg zagen we aapjes, kikkers, vlinders, salamanders, hele grote spinnen en we hebben zelfs de giant indian squirrel gezien! Hij schoot meteen weg, dus een foto zat er helaas niet in. We wisten trouwens helemaal niet wat het was, maar bij de ingang van het park was ook een expositie van alle dieren in het natuurgebied en daar zagen we hem/haar, toch weer bijzonder!

Ook kwamen we een enorme grote spin tegen die midden op het pad hing. Nadat ik de spin met een flinke stok onder controle hield, gingen de meiden er voorzichtig langs.








Het doel van de wandeling was de tree top hut. Dat bleek een hutje hoog in een boom dat je via een gammel laddersysteem kon bereiken. Na de eerste ladder, hield ik het voor gezien, mij te wiebelig! Ook Jelle vond het niet stabiel genoeg en kwam halverwege terug. Hanna begon er niet eens aan, maar Bregt ging helemaal naar boven! Dapper hoor. Wat bleek, je kunt er niets zien want de hut zit helemaal tussen de bladeren. Die boom is natuurlijk gewoon doorgegroeid nadat de hut was geplaatst.




's Middags lekker naar het strand gegaan en tot 's avonds gebleven. Lekker gegeten met uitzicht op het strand, de zond onder zien gaan en het licht langzaam zien verdwijnen. Adembenemend! Met z'n viertjes in een tuc tuc gekropen en door de rustige straatjes naar huis gereden. Een heerlijke dag.

Het strand

We hebben allemaal heerlijk geslapen. De bedden zijn wat hard, maar we waren te moe om daar iets van te merken. Tijdens een heerlijk ontbijt, ze hebben zelfs French toast (wentelteefjes), op het terras, vroeg de ober of ik 's avonds weer vis wilde eten. Dat leek me wel wat, dus daar kwam hij weer met de schaal verse vis en dat op de nuchtere maag van de meisjes! Ik koos een mooie red snapper voor Jelle en mij. Na het ontbijt gingen we op zoek naar het strand. Dat bleek heel dichtbij, een weggetje uit en hup je bent er. Het is nog geen seizoen, dus de strandhuisjes moeten nog opgebouwd worden. Ons strand was wel erg rustig naast de koeien en de honden was er weinig leven. Er waren ook geen strandtentjes dus gingen we naar het volgende strand lopen. Daar was meer te doen. Langs het strand waren een aantal beachresorts en restaurants. Ook kon je er kano's huren en er waren meer badgasten.

Ook hier veel koeien en honden. Best apart om aan het strand naast een kudde koeien te liggen.We hebben de hele dag heerlijk aan het strand gelegen. Lekker gelunchd in één van de strandtentjes en aan het eind van de dag weer terug gewandeld naar het hotel waar een uitstekende red snapper op ons wachtte.

Op vakantie

Zondag 30 september, vandaag is het zover, we gaan op vakantie!!!
Eerst lekker uitgeslapen en na de pannenkoeken de spullen van Fred en Fred ingepakt en op naar het pension. Dan denk je eindelijk te weten hoe je moet rijden en raak je toch weer verdwaald!?! En we hadden besloten zelf te rijden dus dat gaf enige stress. Snel het pension gebeld en de routebeschrijving vanaf het punt waar we waren gevraagd. Wat bleek, we waren er vlakbij dus kwam het allemaal toch weer goed. Fred liep vrolijk weg met de verzorger naar zijn nieuwe onderkomen voor de komende dagen. Een leuk hondenhuisje, met a/c want het is natuurlijk wel een verwend hondje!

Thuis gekomen de laatste spulletjes ingepakt en toen naar de luchthaven. Surender bracht ons, want we kunnen de auto daar niet achterlaten. Na een vlotten incheck nog even wat te eten en te drinken gehaald en toen moesten we al boarden. De vliegreis verliep prima, we vertrokken op tijd en om 17.15 uur landden we op Goa airport. Het hotel had geregeld dat we opgehaald werden en nadat we onze koffers verzameld hadden, gingen we op zoek naar onze chauffeur die we snel hadden gevonden. Het was geen al te grote auto, de koffers pasten er precies in en wij ook. Daar gingen we dan, we moesten nog 1 uur en 20 minuten rijden (dat viel ons wat tegen, het is maar 60 km). Via een 2-baans weg scheurden we in zuidelijke richting. Al toeterend werd er ingehaald op momenten dat het volgens ons helemaal niet verstandig was. Ook begon het te regenen en werd het als snel donker. Ook bleek onderweg dat de benzine bijna op was en toen de chauffeur wilde gaan tanken, kreeg hij de benzinedop niet open, dus gingen we verder op de laatste druppels.... Het is heuvelachtig in Goa en toen we eindelijk de laatste heuvel gehad hadden en de benzine nog steeds niet op was, haalden wij opgelucht adem! Rond 7 uur waren we dan bij ons hotel en het zag er erg leuk uit.

Het inchecken kostte wat tijd, er moesten allerhande formulieren ingevuld worden, maar om half 8 mochten we dan toch naar onze kamers. Die zagen er prima uit. Na de koffers neergezet te hebben, snel naar het restaurant om nog wat te eten. Het bleek een prima restaurant, erg lekker eten. Omdat we in Delhi weinig vis hebben, wilde ik natuurlijk meteen aan de vis. De ober kwam met een grote schaal verse vis en gamba's waar ik uit kon kiezen, de meiden zaten te griezelen!! Ik heb heerlijke gamba's gegeten. Na een goede maaltijd lekker slapen en morgen de omgeving verkennen.