Zondag zijn we naar de olifanten geweest. Dat klinkt een stuk gemakkelijker dan het was. Gerdalies had in de Delhi Time Out (een blad met allerlei informatie over Delhi) twee adressen gevonden waar olifanten gewassen worden.Toen Hanna instemde om mee te verhuizen naar India, had ze als eis gesteld dat ze dan wel op een olifant wilde rijden. Dus die konden we dan ook meteen inwisselen. Ik heb zelf geprobeerd te bellen, maar ja, geen Engels en mijn Hindi is nog steeds niet best. Dus hadden we Surrender laten bellen, hij begreep niet helemaal wat wij wilden, dus toen hij de man aan de lijn had, vroeg hij aan ons of we 1 olifant of meerdere voor de deur wilden. Ho stop nee!! We willen helemaal geen olifant voor de deur. We willen naar de wasplaats om daar te kijken! Pfff.... Dat ging net goed. Zondagochtend gingen we op stap, zonder Surender, want die is vrij op zondag. Eerst Gerdalies opgehaald, en toen met een soort adres in de hand op weg. We moesten ergens in de buurt van de ITO bridge zijn. Nou die brug hadden we snel gevonden, maar toen. We konden nergens een plek vinden waar je naar de rivier toe kon komen. Dus maar eens even wat rond gevraagd. Natuurlijk kwamen we alleen maar mensen tegen die geen of nauwelijks Engels spraken. Bovendien had niemand enig idee wat wij nou wilden. Uiteindelijk een tuc tuc chauffeur gevraagd en met behulp van een vriendelijke voorbijganger die wel Engels sprak wist hij waar hij ons naartoe moest brengen. Dus reden wij achter de tuc tuc aan en waar kwamen we uit...... bij een grote shopping mall!! Want ja, daar willen toch alle westerlingen naartoe. Inmiddels werd ik er een beetje moedeloos van de meiden met mij. Maar Gerdalies geeft niet op! Zij belde Raj, haar chauffeur en vroeg hem de olifanten man te bellen en te vragen waar we heen moeten. Raj regelde dat de olifanten man naar ons toe kwam en met ons mee reed naar de olifanten wasplaats. Eindelijk dan!! Bij het afslaan piepte er nog een motor tussen ons en de stoep door, hij schampte de auto en ja hoor, een dikke kras. Normaal ben ik het die de schade maakt, gelukkig deze keer niet!
Eindelijk was daar dan de olifant. Het was een vriendelijke dame met een fleurig dekje en een houten flondertje op haar rug waar wij op mochten zitten. Bregt vond de olifant wel wat erg groot (en dat was ze ook!) dus die besloot er nu nog maar even niet op te gaan zitten. Dus bleven wij met z'n tweetjes op de grond terwijl Hanna, Jelle en Gerdalies een ritje olifant deden. Daarna liet de olifant zich gewillig aaien en kreeg ze wat lekkere banaantjes van ons die vlot naar binnen gepropt werden.
Daarna kwam natuurlijk nog de discussie hoeveel we moesten betalen voor het ritje. Sukkels die we waren, we waren vergeten vooraf een prijs af te spreken. Dus na een langdurige discussie zijn we met de olifanten man in de auto terug gereden naar de plek waar hij ons opgepikt had. We hebben hem betaald wat wij dachten dat redelijk was en na wat gemopper, verliet hij de auto en gingen wij weer op weg naar huis. Het was een geweldige ervaring en we hebben weer twee lessen geleerd. Allereerst, je chauffeur is goud waard! Als je geen duidelijk adres hebt, ga dan niet zonder hem op weg. En spreek vooraf een prijs af bij dit soort evenementen, dat voorkomt een hoop discussie en gedoe.
Zondag zijn we naar de olifanten geweest. Dat klinkt een stuk gemakkelijker dan het was. Gerdalies had in de Delhi Time Out (een blad met allerlei informatie over Delhi) twee adressen gevonden waar olifanten gewassen worden.Toen Hanna instemde om mee te verhuizen naar India, had ze als eis gesteld dat ze dan wel op een olifant wilde rijden. Dus die konden we dan ook meteen inwisselen. Ik heb zelf geprobeerd te bellen, maar ja, geen Engels en mijn Hindi is nog steeds niet best. Dus hadden we Surrender laten bellen, hij begreep niet helemaal wat wij wilden, dus toen hij de man aan de lijn had, vroeg hij aan ons of we 1 olifant of meerdere voor de deur wilden. Ho stop nee!! We willen helemaal geen olifant voor de deur. We willen naar de wasplaats om daar te kijken! Pfff.... Dat ging net goed. Zondagochtend gingen we op stap, zonder Surender, want die is vrij op zondag. Eerst Gerdalies opgehaald, en toen met een soort adres in de hand op weg. We moesten ergens in de buurt van de ITO bridge zijn. Nou die brug hadden we snel gevonden, maar toen. We konden nergens een plek vinden waar je naar de rivier toe kon komen. Dus maar eens even wat rond gevraagd. Natuurlijk kwamen we alleen maar mensen tegen die geen of nauwelijks Engels spraken. Bovendien had niemand enig idee wat wij nou wilden. Uiteindelijk een tuc tuc chauffeur gevraagd en met behulp van een vriendelijke voorbijganger die wel Engels sprak wist hij waar hij ons naartoe moest brengen. Dus reden wij achter de tuc tuc aan en waar kwamen we uit...... bij een grote shopping mall!! Want ja, daar willen toch alle westerlingen naartoe. Inmiddels werd ik er een beetje moedeloos van de meiden met mij. Maar Gerdalies geeft niet op! Zij belde Raj, haar chauffeur en vroeg hem de olifanten man te bellen en te vragen waar we heen moeten. Raj regelde dat de olifanten man naar ons toe kwam en met ons mee reed naar de olifanten wasplaats. Eindelijk dan!! Bij het afslaan piepte er nog een motor tussen ons en de stoep door, hij schampte de auto en ja hoor, een dikke kras. Normaal ben ik het die de schade maakt, gelukkig deze keer niet! 
Eindelijk was daar dan de olifant. Het was een vriendelijke dame met een fleurig dekje en een houten flondertje op haar rug waar wij op mochten zitten. Bregt vond de olifant wel wat erg groot (en dat was ze ook!) dus die besloot er nu nog maar even niet op te gaan zitten. Dus bleven wij met z'n tweetjes op de grond terwijl Hanna, Jelle en Gerdalies een ritje olifant deden. Daarna liet de olifant zich gewillig aaien en kreeg ze wat lekkere banaantjes van ons die vlot naar binnen gepropt werden.
Prachtig verhaal :) hahaha
BeantwoordenVerwijderen