Jarig

Afgelopen vrijdag was het zover. De eerste jarige in ons gezin hier in India. Ik was zelf de gelukkige!
Donderdagavond ben ik samen met Gerdalies lekker uit eten geweest. Ze kon niet op mijn verjaardag komen dus vierden we het alvast samen een dag eerder. Zo hadden Jelle en de meiden bovendien de tijd om nog wat voorbereidingen te treffen. Vrijdagochtend, het huis was mooi versierd en er werd vrolijk gezongen voor mij op de vroege ochtend. Ik kreeg veel mooie cadeaus. Zoals een prachtige vaas van ruim een meter hoog met een bos tulpen erin! Het geheel past mooi in de nis in de hal. Verder kreeg ik een bijzonder leuk thee-ei van Bregt, in de vorm van een aardbei, een leuke raamhanger, een boek over schilderen kortom lekker verwend.
Na mijn wandeling in het park kreeg ik van Surender een prachtige bos bloemen, helemaal te gek. Bij thuiskomst kreeg ik van Rosemary ook nog een mooie bos, het huis staat nu heerlijk vol bloemen, ik voel me echt jarig!
Jelle was een deel van de dag vrij en we hebben samen eindelijk dan die boekenkast gekocht. Kunnen de boeken nu van de grond, in de kast, staat een stuk leuker.
We hebben samen de meiden opgehaald en thuis lekker taart gegeten met Rosemary en Surender. Die vonden dat wel een beetje ongemakkelijk en wilden eigenlijk samen aan tafel gaan zitten. Hanna pakte haar taart en drinken op en zei "ik ga bij ze zitten" en dat deden we vervolgens allemaal. Na wilde Rosemary natuurlijk alles weer opruimen, je mag haar ook echt nooit verwennen. Surender hielp haar, maar ging niet de keuken in. Hij had zijn schoenen aan en legde ons uit dat je in India nooit met je schoenen aan de keuken in mag. Weer zo'n bijzonder weetje!
's Avonds zijn we met Leena en Ulff, onze Finse onderburen, uit eten geweest en het was heel gezellig. De hele dag door kreeg ik sms'jes, mailtjes en telefoontjes uit Nederland, echt genieten. Zo ben ik mijn eerste verjaardag in India uitstekend doorgekomen.

Guards

Buiten voor ons appartement zit 24 uur per dag een guard op ons te passen. Het klinkt heftig, maar het is gewoon verplicht vanuit de ambassade. Ze zitten er niet zozeer omdat ze ons moeten beschermen tegen aanvallers, maar vooral om allerlei verkopers buiten te houden. Het is hier nog vrij gebruikelijk dat er van alles en nog wat aan de deur wordt verkocht terwijl je daar niet echt op zit te wachten. We hebben 3 guards die in shifts van 8 uur werken, Pardeep, Rajesh en Satender. Stuk voor stuk hele aardige jonge mannen die superbeleefd zijn en altijd opspringen als je in de buurt komt. Ik probeer altijd stiekum te ontsnappen, vooral als de dienstdoende bewaker net even lekker zit te kletsen. Om ze vervolgens volkomen te verrassen als ik bij terugkomst wel even bij ze langs loop. Ze hebben een klein wachtershuisje dat door de ambassade wordt geleverd. Eerst hadden we een tweede handsje dat er erg slordig uit zag, maar veel vervelender, niet waterdicht was. Onze Surrender zorgt ook voor de guards en hij komt dan naar mij met de klacht dat het huisje lekt. Na wat heen en weer gedoe, kwam er dan een mooi nieuw huisje. Iedereen weer tevreden. Toen werd het koud en dachten wij, dat de heren wellicht verwarming in het huisje konden gebruiken. Dat vonden ze een goed plan dus Surender weer op pad om een kacheltje te halen. Iedereen weer tevreden zo dacht ik. Helaas, het kacheltje had krachtstroom nodig en dat was niet beschikbaar in het huisje. Dus de TD van de ambassade gebeld. DIe kwamen en zouden het in orde maken. Toen bleek dat ze het niet direct van de meter op de begane grond konden halen. Er moest er een aansluiting in ons huis op de tweede etage gemaakt worden. Voor we het wisten was er een flink gat door de pui heen geboord. Oh dear, dat gaat de huisbazin echt helemaal niet goed vinden!! We hebben Rohin (de zoon van de huisbazin) er snel bij betrokken en na wat instructies over hoe e.e.a. moest worden aangelegd, kwam het allemaal toch weer goed. Gelukkig want het is in december 's nachts echt heel koud geweest. Nu is het, zeker overdag, gelukkig weer warmer en zitten de heren weer lekker op hun stoeltjes buiten. Wat doen ze de hele dag? Nou in de gaten houden dat er niemand zomaar naar binnen gaat, praten met andere guards, chauffeurs en allerlei ander gezellige voorbijgangers en thee drinken natuurlijk. Grote hoeveelheden per dag. Ik haal ongeveer eens in de twee weken nieuwe thee (100 buideltjes), suiker (1 kilo) en melkpoeder (ook 1 kilo) en het gaat allemaal schoon op. En dan wordt er tussendoor ook nog chai (Indiase thee) bij het chaimannetje gekocht dat regelmatig langs komt.

Het nieuwe jaar is weer begonnen.

Woensdag 8 januari was het dan zover. School begon weer en Jelle mocht weer aan het werk. De eerste dag was natuurlijk wel even wennen, de wekker om 6.15 uur, maar het is allemaal weer gelukt. We zijn weer opgestart. Gelukkig was de eerste week slechts 3 dagen en konden we daarna alle vier weer even bijkomen. Het was dat weekend echt heerlijk voorjaarsweer dus we hebben lekker genoten op ons dakterras. Daarna kwam er toch weer een koufront voorbij en ging het in de loop van de week zelfs regenen. Niet zomaar regenen, nee in de nacht van donderdag op vrijdag brak er noodweer los. Onweer, hoosbuien en zelfs hagel. Bregt kwam totaal verdwaasd haar bed uit, ze had geen idee wat er aan de hand was. Nadat we haar hadden gerustgesteld dat het slechts het weer was, ging ze weer lekker slapen. Ook vrijdag was het de hele dag nog grijs met regelmatig hoosbuien. Gelukkig was het na vrijdag weer helemaal over en ging de zon weer schijnen. Door de regen was het stof weer uit de lucht en waren de blaadjes aan bomen en struiken weer schoongespoeld en fris groen.
Bregt ging vrijdag op zaterdag bij een vriendin logeren. Had ze helemaal zelf geregeld, heel stoer van haar. Ze was nog wel even bezorgd of het weer zou gaan onweren, maar dat was gelukkig niet het geval. Ze had het erg naar haar zin gehad bij haar vriendin, alleen een beetje weinig geslapen dus zaterdag moest ze even rustig bijkomen. Wij hadden een gezellige avond met Hanna, leuke film gekeken, lekkere Chinese maaltijd thuis laten bezorgen, erg lekker lui.

Koud he!

Tjonge jonge jonge, dat hebben wij weer. Gaan we helemaal naar New Delhi verhuizen want daar is het lekker warm, krijgen wij de koudste en langste winter in 40 jaar over ons heen. Op zondagochtend, na lekker te hebben uitgeslapen, kwamen we tot de conclusie dat onze airco die ook kan verwarmen het niet meer deed. HELP! Het is echt steenkoud in huis. Gelukkig hadden we ook nog een kleine radiator dus die snel uit Hanna's kamer gehaald en in de woonkamer gezet. Vervolgens de technische dienst van de ambassade gebeld en ja, gelukkig die zouden over een uur komen. Terwijl Jelle en de meiden Fred en Spooky op gingen halen, kwam de man van de technische dienst. Hij heeft het apparaat helemaal onderzocht en kwam tot de conclusie dat er met het apparaat niets aan de hand is, maar het is te koud buiten, dat kan het apparaat niet aan! Maar nadat de zon er goed door kwam werd het al snel weer aangenaam warm in huis, lang leve de grote ramen op de zonnige zijde van het huis! 's Middags hebben Jelle en ik samen toch nog maar een radiator erbij gekocht die hebben we nu wel echt nodig. Zondag was overigens de koudste dag, daarna ging de temperatuur al weer een beetje omhoog en kon de airco het weer prima aan. Volgens de weerberichten blijft de temperatuur nu stijgen en wordt het komend weekend overdag weer zo'n 20 graden. Dat klinkt mij heel wat beter in de oren.
Maar ja, wij zitten wel te piepen, maar we hebben tenminste een huis en enige vorm van verwarming. Grote delen van de bevolking heeft dat natuurlijk helemaal niet en dan zijn er nog de mensen die echt op straat leven. Overal op straat branden nu kleine vuurtjes waar groepjes mensen omheen zitten om zich nog enigszins te verwarmen. Het is zelfs zo koud dat het ook in Nederland nieuws is. De media heeft het over minstens 140 mensen die zijn omgekomen door de kou, maar dat moeten er veel meer zijn.
India is deze dagen niet erg positief in het nieuws. De afschuwelijke verkrachtingszaak en de golf van protesten die dat terecht heeft opgeleverd, is wereldwijd uitgebreid in het nieuws. Wij lezen er veel over en praten er regelmatig en uitgebreid over met de meiden. Vanuit de overheid worden er allerlei maatregelen beloofd, maar of dat de houding t.a.v. de positie van de vrouwen in India gaat veranderen is maar zeer de vraag. En ondertussen lees je in de krant alweer berichten over weer een verkrachtingszaak, heel deprimerend en frustrerend. Via het werk voor Cequin probeer ik dan wel een kleine bijdrage te leveren aan de verbetering van de positie van vrouwen en meisjes, maar het is maar zo'n klein druppeltje op de bekende gloeiende plaat....

Weer thuis

De reis naar huis verliep niet helemaal vlekkeloos. Eerst hadden we twee keer over gedoe bij de tolpoorten. Omdat wij CD zijn, hoeven we geen tol te betalen, niet iedereen weet dat, maar Surender weet dat wel, hij weet het heel zeker en hij hecht er aan dat we echt niet betalen (het zijn geen grote bedragen, dus wat ons betreft betalen we gewoon). Dus bij aankomst bij een tolpoort opent hij zijn raampje en meldt dat we CD zijn en rijdt door. Maar dat ging tot 2 keer over bijna mis. De heren van de tolpoort waren het er niet mee eens en hup er werd een hek voor onze auto gezet. Na wat heen en weer gepraat en geflapper met de diplomatic ID mogen we dan altijd wel weer doorrijden, maar Surender wordt daar wel een beetje knorrig van. Vervolgens zat het laatste stukje van de reis ook bepaald niet mee. Aan de rand van Delhi aangekomen, was er een enorme verkeersopstopping. Na ongeveer 3 kwartier te hebben geprobeerd vooruit te komen en slechts een meter of wat te zijn opgeschoten, besloten we om te draaien en een andere route te nemen. Surender wist daar de weg niet dus hij moest vertrouwen op Jelle en zijn apparaten en kaarten en dat vindt hij niet echt gemakkelijk. Bij een druk kruispunt aangekomen moesten we rechtdoor en nadat we overgestoken waren, werden we door de verkeerspolitie aangehouden. Surender zo door rood zijn gereden, nou wij hadden in het geheel geen stoplicht gezien en Surender dus ook niet. Na wat heen en weer gepraat en alweer het tonen van ons diplomatic ID mochten we gelukkig weer verder rijden. Arme Surender hij voelde zich echt helemaal niet prettig. Het was onze en Surenders dag gewoon niet. Ook al duurde de reis wat lang en hadden we wat hobbels te nemen, Surender heeft ons toch weer veilig thuis gebracht.

 Uiteindelijk waren we rond 8 uur thuis.We waren allemaal hartstikke moe en na een snelle, maar gezonde hap, zijn we lekker in onze eigen bedden gekropen.

Tijgers.....

Donderdag in de loop van de middag kwamen we aan in Ram Nagar, een volgens Indiase begrippen dorpje (60.000 inwoners) dichtbij het Jim Corbett national park. Ons hotel lag volgens de kaart van Agoda, een website om hotels te boeken, vlakbij het station van Ram Nagar. Helaas, klopte dat niet helemaal. Het hotel lag zo'n 6 km buiten Ram Nagar en ach dat is ook zo erg nog niet. Maar, de weg er naartoe was slecht, erg slecht, op sommige stukken was er zelfs helemaal geen weg en moesten we een rivierbedding oversteken waar ook nog water in stond! Arme Surender, hij kreeg helemaal het gebrek want hij is enorm zuinig op de auto. Nou ja, uiteindelijk kwamen we na een half uur rijden over de slechte weg op de plaats van bestemming en het zag er allemaal prima uit. Ook voor Surender konden we gelukkig een fatsoenlijke slaapplaats regelen, nadat de manager hem eerst verwees naar het huisje van de bewaker. Dat accepteerden wij natuurlijk niet, hij moet wel een goede plek hebben om te slapen en na wat heen en weer gepraat, werd dat geregeld.

Wat wij ons niet gerealiseerd hadden, is dat het in de winter in Delhi behoorlijk koud is, maar in de omgeving van Corbett nog kouder. Het was hartstikke koud, ook in de kamers. Gelukkig kregen we een kacheltje en konden we de kou verjagen. Het hotel, of eigenlijk was het een resort, was dus te ver van de bewoonde wereld om nog even terug naar de stad te gaan. Bij het hotel was een aardig restaurant waar we eten konden bestellen dat vervolgens op onze kamer werd gebracht (het restaurant zelf was echt berekoud). Vrijdagochtend 6 uur zou de ranger ons op komen halen met de jeep. Dus hup half 6 opgestaan. Het was erg mistig en koud. Ook in de jeep was het behoorlijk koud, er zat wel een cover overheen, maar echt veel hielp het niet. We hebben een prachtige tocht door het park gemaakt, verschillende dieren gezien zoals het Axis deer (lokaal het spotted deer genoemd), het Barking deer en het Sambar deer Ook veel vogels en apen (Macaca en Langur apen) helaas geen olifanten en al helemaal geen tijgers of luipaarden.
Terug in het hotel lekker buiten ontbeten want inmiddels was het lekker warm in het zonnetje. Nog lekker een poosje in de zon gezeten en toen was het alweer tijd voor de middagsafari.

Ook nu weer een prachtige rit gemaakt in een ander deel van het park. weer van alles gezien, behalve... Gelukkig hebben we zaterdagochtend nog een safari. Na de tweede safari hebben we meteen eten besteld en na het eten zijn we allemaal ons bed in gerold, we waren hartstikke moe en zaterdag moeten we al om 5.30 uur klaar staan!
En dat is gelukt, we hebben meteen alle spullen in onze eigen auto gezet zodat we na de safari niet meer naar het resort hoeven te rijden. Surender zou later met de auto naar Ram Nagar rijden en ons oppikken om direct weer terug te rijden naar Delhi.
Maar goed, eerst nog de laatste safari. We zouden met een grote truck gaan en de man met de jeep bracht ons naar de opstapplaats. De truck bleek helemaal open te zijn en het was koud, koud, er zat ijs op de ramen van onze auto! Gelukkig waren we nu iets beter voorbereid en hadden we extra dekens etc. meegenomen, maar het was nog steeds hartstikke koud. De chauffeur van de truck reed als een dolle, ook over de smalle, bochtige weggetjes in het park. We werden echt volledig door elkaar geschud. Gelukkig ging de zon snel schijnen en werden we wel weer wat warmer. Ook dit deel van het park is prachtig en ook nu weer van alles gezien maar.... geen olifanten en geen tijgers helaas! Wel een prachtige vos die onverstoorbaar naast onze truck liep en veel pootafdrukken van de tijgers en ladingen olifantenpoep, maar ze lieten zich niet zien. Het wordt wel bijgehouden wanneer voor het laatst een tijger is gezien en dat was donderdagmiddag, maar ja, toen zaten wij in een ander deel van het park. Nou ja, goede reden om nog een keer terug te gaan, maar dan niet meer in de winter!
Om 12.45 uur waren we terug in Ram Nagar en Surender stond al op ons te wachten, hij zorgt zog goed voor ons. We zijn meteen richting Delhi vertrokken. Jelle wist een andere weg, Surender keek nog bedenkelijk, maar volgde Jelle's aanwijzingen. In eerste instantie was het inderdaad een prachtige nieuwe weg. Erg fijn want de andere weg, die we de heenweg namen, zat vol gaten en er we moesten door een gebied met veel fabrieken en dus heel veel verkeer. Maar ja, dat kon natuurlijk niet zo blijven. Plotseling ging de prachtig geasfalteerde weg over in een dirtroad (zandweg met veel stenen) en dat zo'n 10 km lang. Tja een echte Nijdam route dus. Omkeren was geen optie, dus heel rustig aan doorgereden. Gelukkig kwamen we uiteindelijk weer op de gewone weg uit. Inmiddels was het 3 uur en hadden we nog altijd helemaal niets gegeten, behalve wat muesli repen, bisquitjes en drop. Gelukkig wisten we van de heenweg nog een hotel met restaurant te zitten en daar hebben we ontbijt/lunch/diner gegeten.

Nu zitten we weer in de auto op weg naar huis. Lang leve de iPad en de superhandige app voor de blogger, kan ik de tijd in de auto toch nog nuttig besteden met het updaten van de blog. Bregt zit heel tevreden naast me het suikerriet te knabbelen dat Surender op de heenweg voor haar heeft geregeld. Hanna zit lekker helemaal achterin met haar iPod te knutselen en Jelle, die laat de weg en het rijden aan Surender over en geniet van het uitzicht.