Mijn laatste blog is van september, alweer bijna 2 maanden geleden. Is er dan helemaal niks gebeurd in de tussentijd? Zeker wel, heel veel zelfs!
Zo ben ik in september weer gestart met Engelse les geven aan kinderen uit de Vivekanand slum. Ik heb dan vorig jaar ook een aantal maanden gedaan ter ondersteuning van een andere vrijwilligster en nu mag ik de "lead teacher" zijn. Op maandag en dinsdag van 15.45 tot 17.00 uur probeer ik 10 kinderen tussen de 11 en 13 jaar Engelse les te geven. Ik heb natuurlijk helemaal geen ervaring en heb ook geen onderwijzersbloed, maar het is over het algemeen wel heel erg leuk om te doen. Vooral de voorbereidingen voor de lessen vind ik erg leuk, het in de praktijk uitvoeren blijkt vaak moeilijker dan ik dacht. Inmiddels zit het eerste semester er bijna op. De ervaringen zijn nog erg wisselend, de ene les gaat het super, is iedereen gefocust en wordt en lekker meegedaan en de andere les hebben de kinderen er echt helemaal geen zin in, zitten ze constant in Hindi te babbelen en letten vooral niet op mij. Ik heb altijd al veel respect gehad voor onderwijzers en docenten en nu zo mogelijk nog meer!
De Spirit Shop op school is ook weer in volle gang en omdat we nu een echte winkel hebben, zit er ook meer werk aan en hebben we een team onder leiding van Lisa gevormd om de zaak te runnen. De Spirit Shop verkoopt allerlei leuke goodies van de school, zoals t-shirts, sweaters, sokken, maar ook petten, potloden en waterflessen en nog heel veel meer. Alles met ons logo en natuurlijk onze mascotte, de tijger.
Omdat ik dacht dat ik nog niet genoeg had, ben ik ook begonnen bij het Hope Project (
http://www.hopeprojectindia.org/) om hen te helpen met de website. Het werk voor Cequin ligt een beetje stil, en Hope had dringend iemand nodig, dus ben ik daar maar in gesprongen, ik moet mijn dagen natuurlijk wel nuttig besteden hier.
Ondertussen is Jelle super druk geweest de afgelopen tijd en heel veel op reis geweest. Gelukkig is het bijna Kerstvakantie en kan hij straks lekker even bijkomen.
Met de meiden gaat het goed. Ze hebben de draad op school weer goed opgepakt en de gesprekken met de docenten van allebei waren echt heel positief. Ook thuis hebben ze weer helemaal hun draai gevonden. Bregt probeert zoveel mogelijk afspraken met vriendinnen en logeerpartijen te organiseren terwijl Hanna lekker geniet samen met Spooky van de rust thuis na een drukke dag op school.
Met Fred gaat het goed. Hij geniet van de wandelingen nu de temperatuur weer aangenaam is.
Want inmiddels is de temperatuur overdag gedaald naar zo'n 28 graden en dat is heerlijk. Nadeel van de lagere temperaturen is dat de smog dan meteen erger wordt. Inmiddels zo erg, dat steeds meer mensen met een masker op naar buiten gaan. We verkopen de maskers ook in de Spirit Shop en ze zijn werkelijk niet aan te slepen. Ook binnenshuis worden steeds meer luchtfilters geplaatst dus dat gaan wij nu toch ook maar doen. Op school zijn alle binnenruimtes voorzien van goede luchtfilters en ademen de meiden nagenoeg schone lucht in. Ook op de ambassade is de luchtkwaliteit in orde, dus nu moeten we er thuis ook echt iets aan gaan doen.
Jelle was eind oktober voor 2 weken naar Nederland en altijd als hij lang weg is, gebeuren er de spannendste dingen. Zo hadden we wederom een aardbeving. Deze keer was het de aardbeving in Afghanistan en Pakistan die heel duidelijk voelbaar was. Bregt zat op dat moment in Rishikesh in de Himalaya en we kregen echt binnen een half uur al bericht via school dat alles oké was daar. Ook hier in Delhi was verder niks bijzonders gebeurd, maar het is wel altijd spannend. Een paar dagen later werd ik midden in de nacht wakker van een vreemd geluid, maar verder niks aan de hand, dacht ik. Dus maar even naar het toilet voordat ik weer verder kon slapen. In de badkamer rook ik een zeer penetrante brandlucht hmmm, wat te doen. Eerst maar even naar boven om te zien of het van buiten komt. Buiten niks aan de hand, nog even in de luchtschacht kijken... Bingo! Daar kwam enorme zwarte rook uit. Snel naar beneden gerend, de bewaker gewaarschuwd, die meteen de brandweer heeft gebeld. Hanna wakker gemaakt, Spook half slapend in haar reismandje gepropt, Fred aan de riem gedaan, nog even snel m'n portemonnee en de paspoorten en naar buiten. Ondertussen had onze bewaker Rai iedereen in het gebouw wakker gemaakt. Daar zaten we dan, op de plastic stoeltjes van de bewakers. Ondertussen kwamen alle onderburen ook naar buiten en al snel bleek er brand te zijn in het souterrain waar meneer Kohli woont. Meneer Kohli is een man op leeftijd die eerst op de begane grond woonde, maar dat heeft verkocht en nu, naar mijn mening, als een soort mol in het souterrain woont. Er kwamen dikke zwarte rookwolken uit zijn woning. Na een half uur, daar kwam de brandweerauto aan. Sirenes aan, zwaailichten aan, de hele buurt wakker. In eerste instantie kon hij de straat niet inkomen, er staan vooral 's nachts veel te veel auto's geparkeerd en de straat is al niet zo breed. Na wat steekwerk lukte het dan toch de wagen voor te rijden. De brandweermannen waren eenvoudig gekleed in overal en rubber laarzen en gingen zonder enige bescherming het souterrain in. Gelukkig was de brand snel geblust. Het was iets in de elektrische bedrading volgens de
commandant. Niet echt geruststellend dus. Uiteindelijk toch maar weer naar binnen en naar bed gegaan. Echt lekker rustig slaap je dan niet. De volgende dag meteen de ambassade gewaarschuwd en die stuurden direct de technische dienst er op af. Zij hebben alles goed gecontroleerd en het bleek dat er een apparaat in brand was gevlogen, dus gelukkig niets met de bedrading. Ook onze Spaanse onderburen hebben er nog een electricien van zijn bedrijf bij gehaald en die kwam tot dezelfde conclusie dus we kunnen weer rustig slapen. En meneer Kohli? Die had helemaal niet in de gaten dat z'n huis vol rook stond, hij lag lekker te slapen en was licht ontstemd dat hij wakker was gemaakt. Enfin het had toch allemaal anders af kunnen lopen voor de beste man.
