हिंदी सबक (Hindi les)

Wij, Jelle en ik zijn begonnen met Hindi les. Jelle gaat op maandag en woensdag en ik op dinsdag en donderdag. Lekker weer naar school, in een klasje met 4 of 5 andere enthousiastelingen. Ik zit in de klas met een Canadese, een Française, een Italiaanse, een Australiër en een Amerikaanse. Inmiddels zijn de Amerikaanse en de Australiër al afgehaakt en zijn we dus over met 4 vrouwen. Onze docente is een echte Indiase, altijd gekleed in een mooie sari, altijd vriendelijk lachend en als je een vraag stelt waar ze geen raad mee weet, giechelt ze zoals alleen Indiërs dat kunnen.Ze is erg aardig en doet haar uiterste best ons wat Hindi en wat van de Indiase cultuur bij te brengen. Ook de klas van Jelle is inmiddels uitgedund, maar zij zijn toch nog met z'n vijven aan het zwoegen. Want zwoegen is het hoor, dat Hindi, het is echt een moeilijke taal. De zinsopbouw is volkomen anders dan wij gewend zijn. In plaats van how are you zeg je áp kaise hãi of wel you how are. Dus je moet echt constant nadenken over de woordvolgorde. En dan zijn er natuurlijk de tekens: आप कैसे हैं (how are you?), die proberen we ook te leren. Inmiddels hebben we 6 lessen achter de rug en ik heb nog steeds het gevoel dat ik er echt helemaal niets van kan. Zo kwam ik vorige week 's avonds terug van les en Mavir één van onze bewakers stond al op me te wachten. Hij spreekt heel beperkt Engels dus ik dacht laat ik hem nu eens in het Hindi gedag zeggen, dus Namasté áp kaise hãi? Hij keek me totaal verward aan en zij YES! De arme man kreeg het er benauwd van. Echt een enorme stimulans om vooral door te gaan. Gelukkig begrijpt Pardeep, de andere bewaker soms wel wat ik zeg en probeert hij me ook allerlei nieuwe woorden te leren, dat is erg leuk. Ook Surender zegt af en toe iets in het Hindi tegen me met de mededeling dat ik het de volgende keer ook zo moet zeggen, maar ja, de volgende keer ben ik die zin natuurlijk al lang weer vergeten.....Nou ja, we gaan stug door en wie weet, komt het nog goed, we mogen hier nog wat jaren zijn dus we hebben nog even.


अगली बार जब तक

Kiespijn

Vorige week zondag bij het ontbijt voelde ik dat een kies een beetje geïrriteerd was. Ik hoopte dat het gewoon een klein dingetje tussen de kiezen dat irriteerde dus hup aan de slag met tandenstokers en flosdraad. Helaas, het hielp niet. Na de kies een paar dagen te hebben ontzien, werd ik woensdagochtend wakker met een bonkende kiespijn. Ja, en dan is het mis, dat zal wel een ontsteking zijn. Gelukkig had ik net kennis gemaakt met een aardige tandarts omdat Hanna's draadje van haar beugel los was en we daarmee dus naar de tandarts moesten. Dus snel een afspraak met hem gemaakt. Even een fotootje van de wortel gemaakt en ja, dat zag er niet best uit. Omdat het een kies is waar ooit door een knurft van een kaakchirurg de wortelpunten vanaf zijn geknipt, zag hij niet veel andere oplossingen dan trekken en er iets nieuws voor in de plaats inzetten. Maar eerst maar een antibiotica kuurtje om de ontsteking tot rust te brengen. Thuis gekomen met dit opbeurende nieuws, eerst de tandarts in Nederland gebeld. Hij was het eens met de tandarts hier, daar is niks meer aan te doen, eruit met die handel. Getver...daar zit ik dus echt niet op te wachten. Het trekken van tanden en kiezen doet mijn vriendelijke tandarts niet zelf, daarvoor moet ik naar een chirurg. Dus al mijn moed verzameld en een afspraak gemaakt. Gelukkig lukte het niet om snel een afspraak te krijgen dus eigenlijk moet ik morgen naar de chirurg, maar zaterdagochtend werd ik wakker en....de kiespijn was weg, echt weg! Joepie, die kies laat ik mooi zitten.
Zaterdagavond waren de meiden allebei naar een feestje en gingen Jelle en ik lekker uit eten, met de telefoon bij de hand, want je weet maar nooit. Om half acht kwam er een sms-je binnen dus meteen gelezen. Het was niet een van de meiden maar, de tandarts! "Hello ma'am. Did you get your tooth extracted yet? I would be back to work from Monday. Let me know when you would like to come?" Echt, dit is India, je tandarts die je op zaterdagavond een sms stuurt, helemaal geweldig! Dus ik meteen een bericht teruggestuurd dat de pijn over is. Advies: even aanzien dan maar. Heerlijk toch, een tandarts die zich ook in het weekend zorgen over je maakt. Nu maar hopen dat de pijn echt weg blijft, hoewel, het is wel een leuke tandarts hoor....

Eindelijk, ze is er en we noemen haar.....

Nadat we haar half mei al hadden besteld, we gedurende onze vakantie in Spanje werden bestookt met mail over haar kleur en we terug in Delhi echt boos zijn geworden op de leverancier.... is ze er nu dan toch. Onze eigen, oranje Tata Nano!! En ze is mooi, ze is prachtig! Nu nog een naam want zo'n mooi autootje, dat verdient een naam. ANNIE, een mooie naam voor een autootje van het formaat handtasje.Niet zomaar een handtasje, nee, wel een special edition met lichtmetalen velgen (!) een radio en striping!!!!! (hier nog met beschermlaag erop)

Helaas mogen we nog niet met haar op pad want ze heeft nog geen nummerplaten. Die zijn aangevraagd bij het ministerie voor nummerplaten en we hopen dat de papieren halverwege volgende week gereed zijn en we Surender op pad kunnen sturen om nummerplaten te laten maken en dan wordt het echt feest! En voor de taaldeskundigen onder de lezers, ik weet wel dat het zelfstandig naamwoord auto mannelijk is, maar zo'n lief klein oranje gevalletje, dat kan toch geen man zijn.